"ยุคทองของอังกฤษ" ล้มเหลวเพราะปัญหาการบริหารจัดการทีม ขาดความเป็นหนึ่งเดียวกัน และแรงกดดันสูง นักเตะเก่งแต่ต่างตำแหน่ง และมีการเมืองภายใน ส่งผลให้ไม่สามารถแสดงศักยภาพสูงสุดในทัวร์นาเมนต์ใหญ่ได้

    ในช่วงปี 2000s ทีมชาติอังกฤษที่ถูกขนานนามว่า "ยุคทอง" ซึ่งประกอบด้วยผู้เล่นระดับสตาร์อย่าง สตีเวน เจอร์ราร์ด, เดวิด เบ็คแฮม, แฟรงค์ แลมพาร์ด, พอล สโคลส์, เวย์น รูนีย์ และ ไมเคิล โอเว่น ไม่สามารถคว้าชัยชนะในทัวร์นาเมนต์ใหญ่ๆได้ ทั้งที่มีศักยภาพสูงในการแข่งขันระดับประเทศ

    เจอร์ราร์ด อดีตกัปตันทีมชาติ ได้กล่าวถึงสาเหตุที่ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ว่า เป็นเพราะทีมมี "นโยบายต่างสโมสร" ที่ส่งผลกระทบต่อความสามัคคี เขายังระบุว่า ความอิจฉาริษยาระหว่างผู้เล่นในสโมสรต่างๆ ในพรีเมียร์ลีก เช่น แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด, เชลซี, ลิเวอร์พูล และ อาร์เซนอล อาจเป็นอุปสรรคใหญ่ที่ขัดขวางการทำงานร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพ

    ระบบการเล่นของอังกฤษในช่วงเวลานั้น ก็มักถูกวิจารณ์ว่าไม่สอดคล้องกับความสามารถของผู้เล่น โดยเฉพาะการยึดติดกับรูปแบบ 4-4-2 ที่อาจไม่เข้ากับสไตล์การเล่นของผู้เล่นมิดฟิลด์ระดับโลกอย่าง เจอร์ราร์ด แลมพาร์ด และ สโคลส์ ซึ่งหลายคนเห็นว่าน่าจะมีวิธีการปรับเปลี่ยนให้เหมาะสมกับทีมมากกว่านี้

    นอกจากปัญหาภายในทีม อังกฤษยังต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่มีนักเตะฝีเท้าระดับโลก เช่น บราซิล ฝรั่งเศส และสเปน ที่มีผู้เล่นฝีเท้าเยี่ยมยอดมากมาย ยกตัวอย่างเช่น โรนัลดินโญ่ ซีเนดีน ซีดาน อันเดรส อิเนียสต้า และคนอื่นๆ

    อดีตผู้รักษาประตูทีมชาติ เดวิด เจมส์ ได้กล่าวไว้ว่าปัญหาระหว่างการเตรียมพร้อมของทีม เช่น ปัญหาบาดเจ็บและแรงกดดันจากการยิงจุดโทษก็มีบทบาทสำคัญในการสร้างความยากลำบาก แม้ปัญหาจะดูเหมือนเป็นส่วนผสมของหลายปัจจัย แต่สิ่งหนึ่งที่เจมส์เน้นคือ ในบางกรณี ทีมชาติอังกฤษอาจจะต้องยอมรับว่า "ทีมอื่นๆเก่งกว่า"

    ท้ายที่สุดแล้ว ปัญหาด้านการจัดการและการเตรียมพร้อมภายในทีมน่าจะเป็นอุปสรรคใหญ่ โดยช่วงเวลาในการเสี่ยงโชคกับการบาดเจ็บของนักเตะหลัก เช่น เดวิด เบ็คแฮม โอเว่น และ รูนีย์ ทำให้อังกฤษไม่สามารถโชว์ฟอร์มได้ดีที่สุดในแมตช์สำคัญ โดยเฉพาะเรื่องสำคัญคือความเชื่อมโยงทางอารมณ์และความร่วมมือในหมู่ผู้เล่นด้วยกันเอง